Loslaten

Zondag ochtend. Ik voel de sessie die ik moet voorbereiden voor morgenvroeg op mijn deur kloppen. En voel een ongemak. Het moet nog. Terwijl ik toch hier wil zijn, genieten van mijn vrije dag. Een lichte zorg. Want wat ga ik doen? Hoe zorg ik dat aan het einde van de sessie iedereen tevreden uitlogt, en in beweging is gezet? En ik weet nog even niet hoe.

Het suddert die dag. Met flarden verschijnen ideeën en inspiratie. Maar ik kan er geen soep van maken. Tenminste geen lekkere soep. De druk om tot iets te komen groeit gedurende de dag. En hoe meer ik erover pieker, hoe meer ik blokkeer. s’Avonds overvalt me lichte paniek. De soep is niet ok.

Ik weet dat dit naarstig zoeken, de focus op het resultaat me niet gaat helpen. Dat ik het in een andere zone, die van rust en vertrouwen moet zoeken. Maar zie daar maar eens te komen als je in de stress zit…

Maandagochtend 7 uur, de wekker gaat. Ben moe. Nog even snoozen dan, al weet ik dat die tijd afgaat van mijn tijd om de sessie voor te bereiden. Nog even in de vertraagstand, waarin niets moet, voordat het gepieker weer op mijn deur zal kloppen. En in dat moment van loslaten voel ik ineens waar de sessie over moet gaan vandaag. Werken vanuit rust en vertraging. Zonder te zoeken. Zoals mijn lijf, dat nog even wil snoozen het me vertelt. Binnen 5 minuten maak ik het programma af. De soep smaakt perfect nu.

Maandagochtend 9 uur, we starten de sessie. Ik vraag de deelnemers: is het met de voorbereiding gelukt? Ik zie alleen maar vragende ogen op me gericht. Niets ontvangen. Mijn zorgzame voorbereide mail waarin ik ze vroeg om materialen mee te nemen naar de sessie is blijkbaar in de ether blijven steken…

Het is alsof het zo heeft moeten zijn. Alsof het universum mij nog eens extra wil wijzen op het belang om het proces haar gang te laten gaan. Los te laten. In plaats van het wroeten, wikken, wegen en uitstippelen om iets in het hoofd kloppend te maken. De boel te controleren, de uitkomst te regisseren. Terwijl de werkelijkheid haar eigen pad volgt.

Werken met wat er is, in het moment. De ruimte nemen om het proces te volgen en het te laten ontstaan, zonder vastomlijnd resultaat voor ogen. En te vertrouwen op dat proces, dat wat er gebeurt en ontstaat precies is wat er moet gebeuren.

Dus zo werken we die ochtend, vanuit wat er is. De deelnemers gaan geïnspireerd aan de slag met dat materiaal wat binnen handbereik is. En alles is materiaal, ook de afwezigheid ervan. Het brengt zachtheid in het geheel. We hoeven niet zo streng te zijn voor onszelf. De werkelijkheid volgt toch wel haar pad. De touwtjes wat laten vieren, minder in de controle. En loslaten. Want vanuit loslaten kunnen mooie dingen ontstaan.

Ik ben benieuwd of je dit herkend in jouw (werk)processen. Hoe zorgvuldig bereid jij de dingen voor? En loopt het ook wel eens anders. Lukt het jou om los te laten? Te werken vanuit het moment. En wat levert het je op?

Lijkt het je leuk om hier eens mee te experimenteren. Om los te laten, het proces te volgen en zien wat er ontstaat? Doe dan mee met de Monday Morning Sessions. Misschien heb je de sessions al voorbij zien komen, leek het je wat, maar ben je druk deze zomer met andere dingen. Na de zomer komen we met een vervolg. Als je interesse hebt, laat het me weten via de knop hieronder. Dan houd ik je (vrijblijvend) op de hoogte.